Met het diepste houtskoolzwart vangt Carlijn Mens het helderste licht. Licht werpt schaduwen, maakt van stammen, takken en bladeren silhouetten die voortdurend in beweging zijn. In tijd en ruimte volgt zij, zwart op wit en licht uit donker, de schaduwen die de natuur en het leven haar voortekenen op de aarde, op takken, bladeren en planten, op vloeren en wanden en vellen papier. Haar eigen lichaam is in die performance van schaduw en licht gemoeid. Het verschijnt dan ook regelmatig in beeld – als een instrument dat registreert, als een werkelijkheid die zelfstandig sporen nalaat en andere lichamen present maakt. Lichaam, houtskool en papier creëren samen een veld dat eindeloos doorwandeld wordt.